Corona

 Laatste bewerking: september 2020 

Hieronder vind je de uitgebreide versie van de tekst. Lees je liever de verkorte versie? Klik hier

>> DE ZIEKTE

Corona is in wezen een soort griep, veroorzaakt door een bepaald type virus: het coronavirus. Nu ja: hét coronavirus bestaat niet, er zijn tal van varianten. De pandemie van 2020, bekend als Covid-19, wordt veroorzaakt door SARS-CoV-2. Daarvan alleen al werden in ons land meer dan 500 varianten gedetecteerd.

Men spreekt over corona alsof het een totaal nieuwe ziekte is. Dit is onjuist. Er waren voorheen reeds epidemieën met coronavirussen, zoals SARS in 2002 en MERS in 2011. Sterker nog: elk jaar opnieuw maken coronavirussen tussen 7 en 15% uit van van alle griepvirussen die ons land overspoelen. Gemiddeld wordt zo wat 70% van de bevolking in de winter besmet met een griepvirus. Dat betekent dus elk jaar tussen 560.000 en 1.200.000 corona-infecties! Zonder alle heisa of crisismaatregelen zoals we die nu kennen. Wat is dan het verschil?

De oorsprong

Normaal ontstaat een griepepidemie vanuit een dierlijk reservoir in het verre Oosten, en verspreidt zich vandaar over de hele wereld. In geval van Covid-19 was er al heel snel (december 2019) sprake van een ‘heel nieuw virus’. Dat klopt in zoverre dat het om een nieuwe onbekende variant ging van een bekend virus. Maar ook dat is niet schokkend, want virussen veranderen constant, en elk jaar opnieuw komt een nieuwe variant op ons af. Toch was er paniek in China toen daar de covid-epidemie uitbrak. Paniek omwille van de snelle verspreiding, en omdat er sprake was van vele dodelijke slachtoffers.

Er deden vele versies de ronde over de vermoedelijke oorsprong van Covid-19. Van een spontane natuurlijke oorsprong, met verspreiding op een markt met dieren in Wuhan, tot het broodje aap verhaal dat een Chinees een vleermuis had opgegeten, daardoor besmet werd en vervolgens de hele wereld besmette. Te gek voor woorden natuurlijk, maar toch zit er een zweem van waarheid in het verhaal. Vleermuizen vormen namelijk een natuurlijk reservoir voor coronavirussen. Daar werd de voorvader van SARS-Cov-2 dan ook gerecupereerd. Maar het is een feit dat een coronavirus niet zo gevaarlijk is en zich weinig of niet onder mensen verspreidt. SARS-Cov-2 wel. Wat is er dan gebeurd?

Het is geen toeval dat de ziekte uitbrak in Wuhan, China. Deze miljoenenstad herbergt namelijk een top secret virologisch labo waarin experimenten werden uitgevoerd op virussen, bekend als 'gain of function'. In mensentaal: een ongevaarlijk virus wordt er opgefokt tot een virus dat veel meer ziekmakend is ('virulent') én in staat is menselijke cellen te infecteren. Daardoor wordt het geschikt voor biologische oorlogvoering. Het concept is trouwens niet nieuw, het werd ook reeds toegepast in de VS op het ebolavirus, dat oorspronkelijk ook niet in staat was menselijke cellen te infecteren maar in de labo’s van Fort Detrick in Maryland, VS, eenzelfde ‘update’ onderging als SARS-Cov-2 in Wuhan. Feit is dat de USA niet alleen op de hoogte was van de experimenten in Wuhan maar ze financieel en technologisch ondersteunde. Tot twee keer toe stemde Anthony Fauci, topviroloog in de VS, in met een bijdrage van 3,7 miljoen $ voor het onderzoek in Wuhan. Vanuit dit labo verspreidde het virus zich over de stad, over heel China, en tenslotte over de hele wereld. De pandemie was begonnen.

Of deze verspreiding accidenteel was of met opzet zal nog lang het onderwerp van speculatie blijven en wellicht nooit officieel bevestigd of ontkend. In ieder geval werd kwaad opzet door Chien-Te Tseng reeds in 2012 tot de mogelijkheden gerekend. Een diepgaand onderzoek terzake zal volgens Karel van Wolferen, onderzoeksjournalist en Verre Oosten kenner, nooit het licht zien omdat het op allerlei 'top secret' documenten zal vastlopen.

De verspreiding

Aanvankelijk was men er bij ons in het Westen nog vrij gerust in en beschouwde de Covid epidemie als een intern Chinees probleem. Pas toen het virus ook omliggende landen, en tenslotte ook Europa bereikte, sloeg bij ons de paniek toe. De beelden over overvolle ziekenhuizen met talloze patiënten aan beademingstoestellen hadden ons inmiddels immers bereikt, en de overheid besefte wat op ons af kwam. In Europa was Italië de ingangspoort waar de ziekte ongemeen hard toesloeg en duizenden dodelijke slachtoffers maakte.

Risicogroepen

Het bizarre aan de covidepidemie is dat enerzijds de meeste besmette personen niet tot nauwelijks ziek worden, maar anderzijds een minderheid er het leven bij inschiet. Het risico op ziekte en overlijden is dus niet gebonden aan de infectie op zich maar aan bepaalde kenmerken van de besmette persoon. In Italië bleek dat 99% van de overledenen een onderliggend organisch lijden hadden, en een derde zelfs 3 of meer onderliggende aandoeningen. Op basis daarvan werden risicogroepen opgesomd. Hoge leeftijd werd bestempeld als een risico, evenals zwaarlijvigheid, hoge bloeddruk, hart- en vaatziekten, astma en diabetes. Intussen werd een verhoogd risico bij astmapatiënten onder inhalatiecorticosteroïden overigens reeds tegengesproken.

Het oplijsten van deze risicogroepen gaat helaas voorbij aan de vraag WAAROM deze groepen een hoger risico dragen op complicaties en overlijden. Dit is nochtans de kern van de zaak. Het antwoord in ons inziens vrij simpel en logisch: niet de toestand op zich is het probleem, maar de redenen waarom iemand in dergelijke toestand geraakt is, namelijk een ongezonde levenswijze. Te veel en ongezonde voeding en drank, en te weinig lichaamsbeweging leiden inderdaad tot zwaarlijvigheid, hoge bloeddruk en stress. Dit ondermijnt het immuunsysteem dat dan ook niet meer adequaat kan reageren op een nieuwe uitdaging zoals Covid-19. Leeftijd op zich is niet het probleem want zelfs sommige hoogbejaarden werden amper ziek na besmetting, of overleefden de infectie.

Risicofactoren

Het aantal dodelijke slachtoffers concentreerde zich in meerdere landen in bepaalde gebieden. Vraag is wat het risico in die gebieden dermate verhoogde dat het aantal slachtoffers beduidend toenam. Een aantal daarvan springen in het oog.

• Hoge leeftijd. De meeste dodelijke slachtoffers zijn inderdaad 70+ers. Anderzijds is het een feit dat sommige hoogbejaarden (90+) amper ziek werden, of de complicaties van de infectie overleefden. In zijn studie vond Lisewski geen duidelijk verband tussen een hoge leeftijd en een risico op infectie. Het is dus niet de leeftijd op zich die het risico uitmaakt, maar de verhoogde kans dat op hoge leeftijd een van de hieronder beschreven risico’s aanwezig zijn.
• Onderliggende ziekten. Een studie van de Italiaanse overheid bracht aan het licht dat 99% van de dodelijke slachtoffers reeds kampten met medische problemen. 50% van de slachtoffers had zelfs minstens drie verschillende aandoeningen. Deze onderliggende ziekten zijn op zich wellicht reeds een uiting van een verzwakt immuunsysteem.
• Roken. De longen van rokers zijn chronisch overprikkeld en dus veel vatbaarder voor infecties. Stoppen met roken is dus altijd zeer zinvol, nu meer dan ooit.
• Industrialisatie, luchtvervuiling en fijn stof. De meest getroffen gebieden, waaronder Wuhan in China en Lombardije en Emilia-Romagna in Italië, blijken zwaar te kampen te hebben met hoge concentraties van fijn stof in de lucht. Dit fijn stof vormt op zich al een risico voor luchtweginfecties en hartproblemen. Bovendien vormen deze deeltjes een soort nevel waaraan de virussen zich kunnen hechten en zo makkelijker verspreid raken. Dat is alvast de conclusie van een aantal ernstige studies aan de universiteit van Bologna en Bari in Italië. De Italiaanse vereniging voor omgevingsgeneeskunde SIMA bevestigt de hypothese. Het aantal corona-infecties blijkt volgens professor Leonardo Setti overeen te stemmen met de graad van luchtverontreiniging. Daarmee is ook aangetoond dat verspreiding van de infectie niet alleen gebeurt van persoon tot persoon via speekseldruppeltjes, maar ook en zelfs vooral via minuscule partikeltjes in de lucht, aerosols genoemd.
• Vaccinatie. Vaccinaties in het algemeen leiden tot een minder efficiënt werkend afweersysteem. Heeft het vaccin tegen de gewone seizoensgriep een nefaste invloed op het risico op een corona-infectie? Blijkbaar wel. Griepvaccinatie in het bijzonder blijkt een bijkomend risico te vormen, om verschillende redenen, aldus Lisewski. Hij verklaart dit als volgt. Ten eerste leidt het doormaken van een natuurlijke infectie, zoals griep, tot een verhoging van de niet-specifieke immuniteit. Dit voordeel gaat verloren na griepvaccinatie. Ten tweede verhoogt griepvaccinatie het risico op infectie door andere virussen die niet in het vaccin zitten. Dit fenomeen staat bekend als vaccin-geassocieerde virusinterferentie. Niet alleen dat: er bestaat ook een kruisreactie tussen influenza A griepvirussen en SARS-CoV-2. Antistoffen tegen influenza A of SARS-CoV-2 die aanwezig zijn op het moment van infectie kunnen juist voor een versterkting van de infectie leiden na besmetting met het coronavirus. Dat komt doordat men dan te maken heeft met de foute antistoffen, namelijk bindende antistoffen, niet met de neutraliserende antistoffen die het virus kunnen helpen uitschakelen. Dit fenomeen heet antilichaam-afhankelijke versterking. De aanwezigheid van de antistoffen versterkt juist de opname van het virus in de cellen, en de vermenigvuldiging ervan in die cellen. Cardoso schrijft dat "Vaccins die empirisch ontworpen zijn volgens de traditionele aanpak, bestaande uit ongemodificeerde of minimaal gemodificeerde coronavirus uitsteeksels met de bedoeling neutraliserende antistoffen op te wekken, of ze nu samengesteld zijn uit eiwitten, virale vectoren, DNA of RNA, en onafhankelijk van de wijze van aflevering, Covid-19 kunnen verergeren via antilichaam-afhankelijke versterking". Hij betreurt dat personen die deelnemen aan de proeven niet op de hoogte gesteld worden van dit risico. Het proces kan zowel rechtstreeks veroorzaakt worden door de antilichamen als door de vorming van immuuncomplexen, gepaard met aantasting van de Th2-cellen.

Uit een studie in het januarinummer van het bekende tijdschrift Vaccine blijkt dat Amerikaanse militairen die gevaccineerd waren tegen de seizoensgriep 36% meer risico lopen op een infectie met corona. Ondanks het feit dat deze bevindingen, gepubliceerd in een gerenomeerd tijdschrift, bekend waren bij de Amerikaanse legeroverheid adviseerden ze hun veteranen zich te laten inenten tegen de griep…  

Het aantal infecties en overlijdens in en rond Bergamo, regio Lombardije, lag verrassend hoog. Kan dit iets te maken hebben met de lokale vaccinatiepolitiek? Naast de algemene verplichte 11 vaccins in Italië werden in Lombardije bijzondere inspanningen geleverd om de bevolking in te enten tegen de griep. In 2018 werden 141.000 dosissen griepvaccin toegediend, waarvan 129.000 bij 65+ers; de vaccinatiegraad bedroeg 56,2%. Ook in 2019 lagen de cijfers wellicht zeer hoog. Daarbij komt nog de vaccinatie tegen pneumokokken, vooral bij oudere mensen. En laat dat nu net de groep zijn die het zwaarst getroffen wordt. 

De combinatie van het griepvaccin Influvac met andere vaccins kan het risico op nevenwerkingen verhogen, zoals toegegeven door de producent.

Wat gebeurt er wanneer je antigenen van drie tot zes griepvirussen toedient tegelijk met dertien tot drieëntwintig antigenen tegen de pneumokok? Wat als je dit toedient aan een persoon met een chronische aandoening, een onderliggend lijden, een zwak immuunsysteem? Een explosief mengsel! Op 5 januari 2020 werden in Bergamo 3.511 personen in twee dagen tijd bovenop deze vaccins ook nog eens gevaccineerd tegen meningokokken C, en een uitbreiding van deze vaccinaties in 20 steden en gemeenten in het getroffen gebied werd voorzien. Deze vaccinaties gingen door tot eind februari 2020. Toen werd ook nog het hepatitis A vaccin toegevoegd voor een beperkte groep.  

Wat bleef er nog over van de immuniteit van de bevolking rond Bergamo na een dergelijke aanval op hun immuunsysteem?

Is het niet opvallend dat precies in Frankrijk en Italië, de landen met een algemene verplichting tot respectievelijk 10 en 11 vaccins, het dodental het felst oploopt? Ook worden artsen in Italië en Spanje verplicht gevaccineerd tegen de griep om te mogen werken in een ziekenhuis. Heeft dit te maken met het relatief hoge aantal overlijdens in deze beroepsgroep? 

• Medicatie. Alle medicatie die het immuunsysteem onderdrukt is dus een risicofactor: kankerbehandeling of immunosuppresiva voor de behandeling van reuma en dergelijke, maar ook antibiotica. Een factor die in Spanje een rol kan hebben gespeeld is de overconsumptie aan antibiotica. Het is geen geheim dat antibiotica in dit land als zoetebroodjes over de toog gaan en veel te vaak worden gebruikt.

Ook bij ons worden, alle waarschuwingen ten spijt, nog steeds antibiotica voorgeschreven voor virale infecties of milde bacteriële infecties. Is het huidige sterftecijfer de tol die men hiervoor betaalt?

• 5G. Dat deze nieuwe norm catastrofaal is voor het immuunsysteem is reeds lang geen geheim meer. Wuhan in China, waar de epidemie uitbrak, telt een uitzonder groot aantal 5G-masten. Ook Lombardije in Italië is zeer belast met 5G-masten. Het is dus perfect mogelijk dat deze factor bijdraagt tot de hoge tol aan slachtoffers in bepaalde streken.

De pathologie

Vastgesteld werd dat sommige covid geïnfecteerden op korte tijd erg kortademing werden en dienden opgenomen te worden op Intensieve Zorgen omwille hiervan. Bij onderzoek werd een longontsteking en longoedeem (vocht in de longen) vastgesteld. De ziekte werd gediagnosticeerd als een 'ernstig acuut ademhalingssyndroom' (Severe Acute Respiratory Syndrome - SARS) waarvoor naast pijnstilling kunstmatige beademing werd ingesteld. Ondanks (of net door) deze behandeling stierven veel patiënten op intensieve zorgen. Dit maakte dat de aandoening als 'zeer ernstig' werd bestempeld. De beste technologische middelen bleken vaak niet in staat de patiënt te redden. Helaas lag het falen niet aan de ernst van de aandoening maar aan een foute diagnose. In vele landen, waaronder Italië, werd door de overheid ten stelligste afgeraden een autopsie uit te voeren op overleden covid patiënten. Daardoor miste men cruciale informatie, namelijk dat 86,8% van de patiënten niet overleed aan een longontsteking maar ten gevolge van bloedkonters (trombose) in de bloedvaten, vooral de kleinere aders van de longen. Bloedkonters die overigens ook in het hart, in de hersenen en in de nieren werden aangetroffen. Door deze verstopping kunnen de longen geen zuurstof meer afgeven aan het bloed, hoeveel lucht men er ook in pompt (zie verder onder behandeling). De patiënten sterven dus niet ten gevolge van een longontsteking maar ten gevolge van zuurstoftekort (hypoxie). Foute diagnose, foute behandeling, en de gevolgen kennen we…

Deze bevindingen werden duidelijk na meer dan 50 lijkschouwingen in Bergamo, Italië, en later bevestigd in de VS en in China. Zelfs bij ons, in het Virga Jesse Ziekenhuis in Hasselt, was men daar achter gekomen. Toch duurde het veel te lang voor de therapie hierop werd afgestemd.

Een bijkomend probleem bij de ziekte is dat de rode bloedcellen niet langer zuurstof doorheen het lichaam kunnen transporteren. Het hemoglobine, de stof in de rode bloedcellen dat dit zuurstoftransport mogelijk maakt, wordt aangetast. Dit is merkbaar aan de typische blauwe lippen, handen en voeten van coronapatiënten. Ook daarom is kunstmatige beademing niet de gepaste oplossing want die verandert niets aan dit probleem.

De diagnose

De klinische diagnose wordt bemoeilijkt doordat de symptomen van een Covid-19 besmetting voor het merendeel niet te onderscheiden zijn van die van een gewone griep, of een andere luchtweginfectie: koorts, hoesten, algemeen onwel zijn. Dit is het geval bij 85% van de besmettingen. Vaak zijn er zelfs helemaal geen symptomen en is de patiënt er zich totaal niet van bewust dat hij besmet is. Dit draagt natuurlijk bij tot de verspreiding van het virus. Bij 15% is er een snelle evolutie naar acute ademnood. Ook de uitgesproken algemene malaise kan in de richting van een covidbesmetting wijzen. Helaas werd te midden van de corona-fobie iedereen met de algemene symptomen van een infectie beschouwd en behandeld als een coronapatiënt, ook als het om een totaal andere infectie ging. Wel typisch zijn het verlies van reuk en smaak, en de blauwverkleuring van lippen, handen en voeten.

Technisch bestaan er twee categorieën van coronatesten.  

• De eerste kennen we van op TV: de klassieke staalname uit de neus en de keel. Daarbij wordt getest op de aanwezigheid van het genetisch materiaal van het virus (RNA) door middel van PCR-testen.
• De tweede test meet de aanwezigheid van antistoffenin in het bloed.

In de acute fase is men afhankelijk van de uitstrijkjes uit de neus of de keel die dan getest worden op de aanwezigheid van SARS-CoV-2.

Na een tweetal weken verschijnen antistoffen tegen het virus in de bloedbaan die dan ook kunnen opgespoord worden via een bloedname. De kans is groot dat mettertijd deze antistoffen afnemen of zelfs volledig verdwijnen zodat een oude infectie op deze manier niet meer na te gaan valt.

Meer nog dan de aanwezigheid van het virus zouden vermoedelijke patiënten moeten getest worden op problemen met de bloedstolling. Testen als PT, PTT, fibrinogeen, bloedplaatjes, hematocriet en D-dimeren kunnen eenvoudig en snel een beeld geven van het risico dat de patiënt loopt op ernstige complicaties, en op de aangewezen behandeling.

Vreemd genoeg kregen de onderzoekers in Wuhan het advies van de WGO, slechts 12 dagen na het verklaren van de pandemie, dat ze de D-dimeren bij hun patiënten moesten nakijken. Dat betekent dat de WGO toen reeds wist wat de ware aard van het probleem was!

Het mechanisme voor het ontstaan van de bloedklonters is een auto-immuun reactie, waarbij antigeen-antistof complexen neerslaan in de kleinere bloedvaten en zo aanleiding geven tot het ontstaan van bloedklonters. De vaststelling dat bij enkele covidpatiënten het syndroom van Kawasaki optrad ligt volledig in deze lijn.

Betrouwbaarheid van de testen

Elke test riskeert zowel vals-positieve als vals-negatieve resultaten op te leveren. Bij vals-positieve word je positief getest ook al is er geen besmetting, bij vals-negatieve is het net andersom. De gebruikte techniek (reverse transcription-polymerase chain reaction) geeft weinig aanleiding tot vals positieve resulaten, maar vals negatieve zijn mogelijk indien er te weinig virus aanwezig is. In China stelde men vast dat wellicht 30% van de besmette patiënten toch negatief testte op uitstrijkjes.

Bij de bloedtesten blijkt dan weer dat ze minder vals-negatieve resultaten opleveren dan de uitstrijkjes, maar meer vals-positieve.

Vier andere coronavirussen zijn lang niet ongewoon en veroorzaken niet meer dan een verkoudheid. Ook SARS was een coronavirus. Het is uiteraard cruciaal dat een test exact het onderscheid kan maken tussen deze virussen en SARS-CoV-2, anders eindig je met een massa vals-positieve testen. 

De ontwikkeling van Covid-19-testen was een voorproefje van wat er met het vaccin aan het gebeuren is. De FDA gaf de firma CTK Biotech toestemming voor de verkoop van hun test nog voor de degelijkheid ervan aangetoond was, met de commentaar dat, als het product niet voldeed, ze het later wel zouden moeten terugtrekken… In Europa is de Duitse firma Euroimmun koploper voor de verkoop van testen.

Ook bloedtesten zijn niet waterdicht. Ze worden pas positief een week na de besmetting. Voor die tijd kunnen dus enkel staaltjes uit de neus of de keel de infectie in het licht stellen.

Hoeveel wordt er getest?

Het aantal testen neemt zienderogen toe. Logisch dus dat het aantal vastgestelde besmettingen ook omhoog gaat. Dit kan tot heel veel verwarring leiden. In feite kan enkel de verhouding tussen het aantal positieve testen en het aantal onderzochte stalen een idee geven over de besmettingsgraad, en niet het absoluut aantal positief geteste personen. Door meer te testen kan je meer besmettingen opsporen, ook al is de besmettingsgraad onder de bevolking gedaald. Een juiste interpretatie en communicatie is hier dus cruciaal. Eens te meer ontbrak deze duiding in de dagelijkse berichtgeving.

De resultaten

Hoe meer testresultaten er binnen lopen hoe meer men tot de conclusie komt dat slechts een klein deel van de bevolking in contact geweest is met het virus, grosso modo 4%, zelfs in woonzorgcentra. Dit klinkt bijzonder ongeloofwaardig. Bij een gewone seizoensgriep ligt dit percentage reeds een pak hoger, maar een “pandemie” waarvoor iedereen siddert en beeft zou slechts een erg lage besmettingsgraad kennen? Klopt die veronderstelling, of loopt er een en ander behoorlijk fout met de test of het testen zelf?

De resultaten van de test hangen af van een veelvoud aan factoren:

• Het tijdstip van de test is een belangrijk gegeven. In het begin of op het einde van de besmetting kan de hoeveelheid aanwezig virus te laag zijn om gedetecteerd te worden. Zelfs wanneer je negatief test kan je de volgende dag wél positief testen.
• De al dan niet correcte uitvoering van de staalname kan ook grote invloed hebben op het resultaat.
• De plaats van afname speelt een rol: stalen uit de neus zijn betrouwbaarder dan die uit de keel.
• Zelfs het vervoer en de behandeling van het staal kan het resultaat behoorlijk beïnvloeden.
  
  

De hoeveelheid testen en de precisie ervan zijn bepalend voor de komende strategie tegen Covid-19. Immers, Hibberd houdt vol dat men na een besmetting wellicht levenslang immuun is voor het virus. In ieder geval blijkt de immuniteit tegen SARS 17 jaar na infectie nog steeds stand te houden. Indien blijkt dat de verspreiding van de infectie een stuk hoger ligt dan momenteel ingeschat, en die infectie inderdaad voor levenslange immuniteit zorgt, dan is dat alweer een argument tegen een blinde, veralgemeende vaccinatiecampagne.

De behandeling

De longproblemen bij covidpatiënten worden steevast behandeld door beademingstoestellen in te schakelen. Daardoor probeert men de longen te ondersteunen bij een infectie. Zoals hierboven uitgelegd vist men hiermee echter achter het net. Erger nog: volgens sommigen leidt deze beademing tot een verhoogde neiging tot ontstekingsreacties elders in het lichaam wat de toestand compliceert. De kans is groot dat veel patiënten stierven, niet ondanks maar omwille van de beademing. Waar patiënten extern, op de gewone manier, zuurstof krijgen toegediend, verbetert hun toestand wel.

In tegenstelling tot wat wetenschappers steevast beweren bestaan er wel degelijk een aantal behandelingsopties die goede resultaten opleveren bij de behandeling van een Covid-19 infectie.

> Vitamine C

In China ondervond men dat een oude, beproefde behandeling met intraveneuze toediening van hoge doses vitamine C goede resultaten gaf. Van 50 middelmatig zwaar getroffen patiënten in Shangai overleed niemand na toediening van vitamine C. De behandeling heeft geen nevenwerkingen en is efficiënt. Een publicatie in het wetenschappelijk tijdschrift JAMA toonde aan dat het sterftecijfer bij patiënten op intensieve zorgen met 20% daalde na deze behandeling. Het vitamine helpt het immuunsysteem onder stress om op een juiste en efficiënte manier te reageren. Vitamine C helpt de cytokine storm bij covid-patiënten onder controle te krijgen.

> Hydroxychloroquine

Een tweede efficiënte behandeling is de toediening van hydroxychloroquine, een bekend medicijn tegen malaria. Tegen die ziekte mocht het middel worden ingezet, maar nu een wereldwijde vaccinatie tegen Covid-19 in het gedrang komt wegens een efficiënte behandeling is er van officiële zijde plots niets dan kritiek op deze behandeling. Ze zou zelfs de toestand van de patiënt verslechteren in plaats van te verbeteren, zo luidt het ineens. Een positieve werking zou niet aangetoond zijn. Dit is onjuist. De media zwijgen over het feit dat de behandeling op de kaart gezet is door een wereldwijd gerenommeerde Franse professor, Didier Raoult. Een studie in The Lancet beweerde dat het medicijn onwerkzaam was of zelfs een averecht effect had. Hierop baseerde de hele medische wereld zich om de behandeling af te voeren. Helaas voor hen bleek de studie aan alle kanten te rammelen, en werd ze kort na publicatie terug ingetrokken. Hydroxychloroquine is veel werkzamer wanneer het samen met zink wordt toegediend. Ook dit werd in een aantal controlestudies verwaarloosd.

De redenen waarom dit goedkope en welbekende medicijn werkzaam is zijn eveneens bekend.  

1. Hydroxychloroquine maakt het bloed meer alkalisch, waardoor het virus zich minder makkelijk vermenigvuldigt.  
2. Het maakt zuurstof vrij van het hemoglobine waardoor de zuurstofnood vermindert; 
   
3. Het tempert de cytokine storm die het immuunsysteem onderuit haalt.  
   
4. Het belet het coronavirus om zich te binden aan hemoglobine, de molecule die zuurstof transporteert in ons lichaam.  
   
5. Het belet ook dat het ijzer, aanwezig in hemoglobine, zich losmaakt van de molecule en zich afzet in de long en daardoor schade aanricht. 
   
6. Op de koop toe werkt hydrochoroquine anti-bloedstollend in patiënten met Lupus, verbetert het de pijn in spieren en gewrichten, voorkomt het huiduitslag (rash) en ontsteking van het hartzakje (pericarditis), vochtuitstoring in de borstholte (pleuritis), vermoeidheid en koorts. Lees hier meer over de voordelen van dit medicijn.
   

> Chloordioxide

Een derde uiterst positieve ervaring werd gemaakt met intraveneuze toediening van chloordioxide. In Ecuador werd deze behandeling door Andreas Kalcker ingezet bij ruim 100 besmette covidpatiënten, en men stelde in 100% van de gevallen een genezing vast binnen de 4 dagen! Ook deze aanpak is “alternatief” en komt dus in klassieke kringen niet in aanmerking. Men laat nog liever de patiënten sterven dan deze kans aan te grijpen. Nochtans heeft chloordioxide twee gigantische troeven voor de behandeling: ten eerste brengt het grote hoeveelheden zuurstof ter beschikking van de bloedcellen en herstelt het het vermogen van hemoglobine om dit zuurstof te transporteren, en ten tweede het vernietigt het virus. Lees meer hier.

Ook in de VS bestudeert men het potentieel van deze behandeling, zij het dan via orale (via de mond) toediening van het product in plaats van intraveneus (via een ader). De 'Genesis Foundation' voert het onderzoek uit op 20 patiënten, onder toezicht van de US National Library of Medicine. De titel van het onderzoek luidt ‘Determination of the Effectiveness of Oral Chlorine Dioxide in the Treatment of COVID 19’. De resultaten van het onderzoek zullen ten vroegste in juni 2020 bekend zijn.

> Aspirine

De échte oorzaak van de covid-overlijdens, een uitgebreide intravasculaire coagulatie (klontering) kan eenvooudig, goedkoop en efficiënt behandeld worden door de toediening van aspirine. Net zoals bij hartpatiënten geneest en voorkomt dit simpele medicijn de klontering van bloed in de aders. Nadat in Italië deze therapie werd ingevoerd begonnen patiënten zeer snel te herstellen: op één dag konden 14.000 patiënten uit het ziekenhuis worden ontslagen! Ook in Duitsland en in India werden dezelfde resultaten geboekt dank zij de nieuwe inzichten.

> Azitromycine

Dr. Jaideep Dogra in India ontdekte nog een stukje van de puzzel. De trombose in de longen blijkt in de hand gewerkt te worden door de aanwezigheid van een andere ziektekiem, de chlamydia pneumoniae. Deze kiem blijkt bij nogal wat hartpatiënten aanwezig te zijn, en zelfs ‘slapend’ bij 10% van de hele bevolking. Onder invloed van het coronavirus wordt chlamydia volgens hem geactiveerd en werkt de trombose in de hand. Azitromycine is een antibioticum dat efficiënt een chlamydia-infectie kan bestrijden en dus zeker kan bijdragen tot het voorkomen van bloedklonters en ademnood.

Indien bovenstaande therapieën tijdig waren aanvaard en toegepast in onze ziekenhuizen dan had men zonder enige twijfel de meeste opnames op intensieve zorgen en, belangrijker nog, de meeste overlijdens kunnen voorkomen. Helaas heeft de geneeskunde vast gehouden aan haar eigen kortzichtige methoden, met alle gevolgen van dien.

De media

De verantwoordelijkheid van de klassieke media in deze coronacrisis is ontzaglijk groot. Door dag na dag na dag te blijven hameren op het aantal infecties en overlijdens wereldwijd werd het gevoel opgewekt bij de ganse bevolking dat elke infectie dramatische gevolgen zou hebben. Dit is absoluut onjuist. Bij de grote meerderheid ven de besmette personen verloopt de infectie mild tot zelfs onopgemerkt, dus zonder symptomen. Op één à twee weken herstellen zij vlot van de infectie, zonder complicaties. Uiteraard is elk overlijden er een te veel, maar dit moet in perspectief gesteld worden van de bevolking waar men over spreekt, en met andere aandoeningen. Beeld u in hoe de bevolking zou reageren wanneer men, dag na dag, het aantal verkeersdoden wereldwijd zou vermelden in het nieuws… In het begin van de crisis in China werd paniekerig gedaan over enkele tientallen overlijdens, terwijl er in China dagelijks 700 mensen omkomen in het verkeer…. Ook de vergelijking met het sterftecijfer ten gevolge van andere aandoeningen werd nooit gemaakt, waardoor elk besef van proportie verloren ging. De eenzijdige informatie door de pers draagt dus een zware verantwoordelijkheid voor de paniekstemming die het hele land in zijn greep kreeg, de hamsterwoede die er meteen op volgde, en de rampzalige gevolgen voor de hele samenleving op psychisch en economisch vlak. De pers creëert de perceptie van het brede publiek, en de overheid houdt rekening met deze perceptie bij het uitstippelen van haar maatregelen. Er ontstond als het ware een competitie tussen de verschillende landen, waarbij geen land wou onderdoen voor een ander en ook maar de schijn wekken dat het niet de volle verantwoordelijkheid voor het beheersen van de epidemie op zich nam. Op die manier is de pers is mede verantwoordelijk het instellen van de lockdown en de overdreven maatregelen die ons leven maandenlang beheerst hebben.

De aanpak van de pandemie

Dat de overheid moest maatregelen nemen om de pandemie het hoofd te bieden ligt voor de hand. Helaas is het een partijtje paniekvoetbal geworden. De genomen maatregelen waren/zijn te drastisch, niet consequent, vaak onlogisch en contradictorisch. De communicatie erover is ronduit chaotisch, waarbij ministers mekaar tegenspraken, en vaak te laat. Denk maar aan het al dan niet nuttig zijn van mondmaskers. Alle maatregelen werden gedirigeerd door een team van experten, waarbij alles bekeken en beslist werd door een bril van een handvol virologen. De impact van de genomen maatregelen op de samenleving werd enorm onderschat, zowel op psychosociaal als op economisch vlak. Vreemd toch ook, ineens bleek er geld te zijn voor tientallen maatregelen, terwijl er vooraf op elke euro beknibbeld werd. Vraag maar aan de cultuur- of welzijnssector.

Voorbeelden uit het buitenland bewijzen dat het ook anders gekund had. Geen lockdown, maar een consequente en doorgedreven opsporing van besmette personen, met quarantaine. Quarantaine ook van de meest kwetsbare groepen, maar niet van de hele bevolking. Een juiste analyse van de oorzaken, en gebruik maken van de beschikbare therapeutische middelen had niet alleen talloze mensenlevens kunnen redden maar ook de druk op ziekenhuizen sterk kunnen beperken.

En nu maar hopen dat men lessen trekt uit alles wat er fout gelopen is… Niet voorbarig te werk gaan, zeker wat betreft de aangekondigde massale, zo niet verplichte vaccinatie: het verhaal van een voorspelbare ramp, wellicht nog groter dan de Covidpandemie zelf.

>> HET VACCIN

Het was o zo voorspelbaar dat een nieuw vaccin zou naar voor geschoven worden als dé oplossing voor de coronacrisis. En waren zijn er een heel pak in ontwikkeling, 115 in totaal, waarvan een 70 aanzien werden als ‘serieuze’ kandidaten. De theorie daarachter is even simplistisch als altijd: als we allemaal ingeënt zijn verdwijnt het virus vanzelf. Maar is dat ook zo? Geenszins!

Groepsimmuniteit

De bedoeling van een vaccinatiecampagne is niet alleen een individuele immuniteit te bieden tegen de ziekte, maar tegelijk groepsimmuniteit op te wekken. Dat houdt in dat een voldoende grote groep van de bevolking immuun moet zijn tegen het virus om infectie van anderen, die men omwille van een gehavend immuunsysteem niet kan of mag vaccineren, te voorkomen. Deze nodige groepsimmuniteit, die geschat wordt op 70%, zou naar verluid enkel door vaccinatie kunnen bewerkstelligd worden. 

Echter, volgens de universiteit van Zürich, Zwitserland, zou nog voor de uitbraak van Sars-CoV-2, 60% van de bevolking immuun zijn tegen alle coronavirussen, eenvoudig omdat dit virus sinds jaar en dag ciruculeert onder de bevolking. Dit meldde de universiteit reeds in juni 2020. De Duitse professor Sucharit Bhakdi houdt het zelfs op 85%. Met andere woorden: de vaccinatiecampagne kan niet of nauwelijks bijdragen tot een reeds bestaande groepsimmuniteit. Dit verklaart ook ten volle waarom zo weinig mensen ziek worden na infectie met het virus: 80 à 90% ontwikkelt weinig of geen symptomen!

De efficiëntie

Er blijven tal van vragen bestaan rond de efficiëntie van de coronavaccins die momenteel in de maak zijn.

1. 'Het' coronavirus bestaat niet. Er zijn tal van genetische varianten, en die wijzigen elk jaar opnieuw. Elk vaccin dat nu ontwikkeld wordt zal gericht zijn tegen SARS-CoV-2. De kans dat we in de toekomst opnieuw een epidemie krijgen met SARS-CoV-2 is echter miniem. Wel dat er opnieuw een corona virus zal aangetroffen worden onder de griepvirussen, maar dat is niets nieuws, dat gebeurt elk jaar opnieuw! 7 à 15% van alle griepvirussen zijn coronavirussen, elk jaar opnieuw. Maar geen SARS-CoV. Misschien covid 20, of 21, of … Zal een nieuw ontwikkeld vaccin ook efficiënt zijn tegen de nieuwe, genetisch gewijzigde coronavirussen die we kunnen verwachten? Dat terwijl nu reeds ruim 500 verschillende genetische lijnen bekend zijn? Weinig waarschijnlijk! Kortom: welk vaccin men ook ontwikkelt, het zal te laat komen voor deze epidemie, en wellicht nutteloos zijn voor de volgende.
2. Men is er nog nooit in geslaagd een efficiënt coronavaccin te ontwikkelen, niet bij SARS, niet bij MERS.
3. De voornaamste kandidaten zijn een totaal nieuw type vaccin, een mRNA vaccin. Niet alleen qua veiligheid, maar ook qua efficiëntie moeten dergelijke vaccins hun waarde nog bewijzen.
4. Er is geen enkele garantie dat de toekomstige coronavaccins ook langdurig werkzaam zullen zijn. Nu reeds voorspelt viroloog Saelens dat het vaccin allicht herhaaldelijk zal moeten toegediend worden. Van het Astra-Zenica vaccin zijn al minstens twee dosissen nodig om te starten. Enkel langdurige opvolging van gevaccineerde proefpersonen kan uitwijzen hoe lang de vaccins zullen werken, maar dat staat niet op de agenda.
5. De productie van antistoffen is geen goede parameter voor de efficiëntie van een vaccin. Antistoffen vormen de 'humorale immuniteit' terwijl de 'cellulaire immuniteit' veel belangrijker is. Overigens zijn niet alle antistoffen dezelfde (zie onder). De Duitse professor Sucharit Bhakdi benadrukt dat de aanwezigheid van antistoffen helemaal geen garantie is voor immuniteit. Ten eerste moeten het de juiste (neutraliserende) antistoffen zijn, ten tweede is de hoeveelheid antistoffen in verhouding tot het aantal besmettende virussen bepalend voor het beschermende effect ervan. Professor Bhakdi verklaart dan ook met verve dat hij zich nooit tegen Covid-19 zal laten vaccineren!
6. Alle vaccins worden gebaseerd op het momenteel circulerende virus, of tenminste: op de honderden varianten die nu reeds vastgesteld zijn. Ongetwijfeld zal het virus verder wijzigen (muteren), en het is ten zeerste de vraag hoe efficiënt het vaccin zal beschermen tegen deze gemuteerde virussen. Dan komen we in hetzelfde doodlopende straatje terecht als met de vaccins tegen mazelen, bof en kinkhoest.
7. Het excuus voor massale vaccinatie is dat men op die manier 'groepsimmuniteit' kan opwekken. Dit is een complete illusie. Geen enkel vaccin heeft tot nog toe voor groepsimmuniteit kunnen zorgen, en een covidvaccin zal op deze regel geen uitzondering maken. De enige oplossing voor het probleem is een NATUURLIJKE groepsimmuniteit, naarmate meer mensen de infectie hebben doorgemaakt en hierdoor immuun zijn geworden. Deze immune mensen vormen een beschermende muur rondom de zwakkeren in de samenleving. Iets waartoe geen enkel vaccin tot nog toe in staat is gebleken.

Scepticisme bij de experten

De Franse viroloog Didier Raoult noemt het coronavaccin ronduit “een idiote uitdaging”. Wanneer, zoals virologen beweren, het coronavirus weinig immuniteit opwekt, waarom zou een vaccin dat dan wel doen?

Een vooraanstaand voorstander van vaccins, dr. Peter Hotez van de Baylor University, maakt zich zorgen voor een verkeerde reactie na vaccinatie zoals hierboven beschreven onder punt 5.  

Niemand minder dan Paul Offit, een van de hevigste voorvechters van vaccinatie, maakt zich grote zorgen over de veiligheid van een corona vaccin. Dit soort vaccins blijkt namelijk steevast het verkeerde soort antistoffen te produceren, namelijk bindende antistoffen in plaats van neutraliserende antistoffen. Terwijl neutraliserende antistoffen helpen het virus te verwijderen veroorzaken deze foute bindende antistoffen de zogenaamde “antilichaam afhankelijke versterking” van de immuunreactie die de problemen uitlokt. Ook bij het Dengue vaccin werd dit probleem vastgesteld: gevaccineerden reageerden veel slechter op infectie door het virus dan niet-gevaccineerden.

Bill Gates zelf verklaart dat er risico’s verbonden zullen zijn aan het vaccin, dat 700.000 mensen nadelige gevolgen zullen ondervinden, en dat DUS de nationale overheden de producenten moeten vrijstellen van juridische aansprakelijkheid.

Ook in eigen land zijn veel experten opvallend terughoudend in hun verwachtingen.  

“Hoe een coronavaccin zal werken, daarover tasten we nog in het duister”, zo verklaarde Corinne Vandermeulen (KUL) in een interview met De Tijd. “Dat komt omdat niet iedereen hetzelfde reageert op vaccins. Afhankelijk van de leeftijd of de genetische achtergrond kan de immuunreactie anders zijn. Sommigen zijn na één prik al immuun, anderen maken na vier prikken nog onvoldoende antistoffen aan.” Vandermeulen ziet de bui al hangen: “Als zaken mis zouden lopen met een coronavaccin kan dat een bijzonder grote impact hebben op alle vaccinatieprogramma’s” zo verklaarde ze aan De Tijd. Dergelijk scenario wordt dus door experten wel degelijk mogelijk geacht, terwijl men toch van plan is de hele wereldbevolking in te enten. Frank Hulstaert, specialist vaccins bij het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) houdt zich eveneens op de vlakte. "De grote onbekende is wat werkt en wat niet", zegt hij. “Hoe gaan we de werking van dat kandidaadvaccin bewijzen? Er is een goede merker nodig om te zien of wie een infectie heeft doorgemaakt daartegen beschermd is.”  

Niemand weet ook hoeveel antistoffen nodig zullen zijn om eventueel te beschermen tegen het virus. Meer nog: hoe gaat men de werking bewijzen? Het aantonen van antistoffen alleen volstaat niet om te bewijzen dat het vaccin echt zal beschermen tegen de infectie. Gaat men dan een hoop gevaccineerden vrijwillig blootstellen aan het virus om het effect te beoordelen? Ondenkbaar, zal je denken. Toch dienden een aantal Amerikaanse congresleden onlangs een voorstel in om precies dit toe te laten!  

Zelfs immunoloog Joeri Aerts van de VUB is dat concept genegen! Anderzijds heeft ook Aerts zo zijn twijfels. “Eigenlijk moet je eerst heel goed weten welke componenten van het immuunsysteem je absoluut moet aanspreken, voor je kan beginnen aan de vaccinontwikkeling", zegt hij in De Tijd. “Maar dat kost tijd, veel tijd, en daarom hebben we geen andere keuze dan te vertrekken met wat we nu weten, wat natuurlijk geen garantie biedt op succes.” Met andere woorden: eender welk vaccin dat op korte termijn wordt ingezet is een pure gok. En blijkbaar zijn wetenschappers bereid die gok te wagen, zeker wat betreft de werkzaamheid, helaas ook wat betreft de veiligheid. Eén zaak is zeker, zeggen specialisten. Om een ‘volwaardige immuunrespons’ op te wekken moet het vaccin met twee verdedigingslinies werken. Antistoffen moeten het virus meteen vastpakken en T-cellen moeten het virus opruimen dat verstopt zit in lichaamscellen. Alleen zo elimineert het vaccin geïnfecteerde cellen en schakelt het de productie van nieuwe virussen uit.

“Dat wordt dé uitdaging in de ontwikkelingsfase” zo vervolgt Aerts. “Een aanpak die alleen focust op het opwekken van antilichamen is vermoedelijk niet de beste”. Toch is dat precies wat gebeurt bij het testen van nieuwe vaccins. “Je kunt dus maar hopen dat we niet met oogkleppen immuunreacties gaan analyseren. Tijdsdruk mag niet verhinderen dat we de vaccinontwikkeling met open geest aanpakken” besluit Aerts.

Nu reeds beseffen wetenschappers dat, wanneer het vaccin niet héél efficiënt is, het virus kan evolueren naar een nieuwe variant die nog sterker toeslaat dan de huidige.

Maar zelfs als het vaccin wél zeer efficiënt blijkt te zijn zit men nog met het probleem dat het biologisch vacuum dat men creëert de deur wijd open zet voor andere ziektekiemen. Zo beland je van de regen in de drop, en kan het hele proces van voor af aan opnieuw beginnen.

DE VEILIGHEID

Meer nog dan de efficiëntie van een coronavaccin baart de veiligheid ervan ons grote zorgen. En niet alleen ons. Anders had de Britse overheid er geen miljoenencontract voor over gehad om een programma te laten ontwikkelen om de vele nevenwerkingen van het vaccin te kunnen bijhouden!

Ten eerste: om een vaccin te ontwikkelen en degelijk te testen zijn er jaren nodig, minimum 5 à 10 jaar.

Gebeurt dat niet, dan neemt men ongelofelijke en onverantwoorde risico’s qua veiligheid van het vaccin. Zelfs al maakt men gebruik van een variatie op een reeds vroeger ontwikkeld vaccin, zoals bij een aantal kandidaat vaccins het geval is, ook dan dient de veiligheid grondig getest voor men het massaal kan toedienen, en dat kost tijd, veel tijd: 5 à 20 jaar. En die tijd is er niet. Om tijd te winnen wil Sanofi als basis voor zijn covid-vaccin een oud SARS-vaccin gebruiken, SARS 2.0 zeg maar, maar ook dat vaccin is indertijd (2002) niet op mensen getest om zijn veiligheid aan te tonen. Zelfs de verantwoordelijke voor Europa binnen de WGO voorspelt dat een vaccin nog ruim een jaar op zich zal laten wachten. En dat natuurlijk in de veronderstelling dat alles volgens plan verloopt. De ontwikkeling van het vaccin is een wedloop tegen de tijd, en dat maakt dat men, om tijd te winnen, gaat vals spelen, een loopje neemt met de standaard veiligheidsmaatregelen.

Ten tweede: hoe grondig zal het vaccin getest worden op proefdieren?

Anthony Fauci van het National Institute of Health besliste dat men zich kon permitteren deze stap over te slaan, ondanks de slechte ervaringen met coronavaccins in het verleden (zie verder). Nu reeds slaan belangrijke kandidaten, zoals Moderna, dit elementair onderdeel van het onderzoek gewoon over. Begin maart begonnen ze al testpersonen te recruteren zonder zich moe te maken aan dierproeven. Volgens epidemioloog Van Damme worden midden 2020 reeds 5 vaccins uitgetest op mensen zonder voorafgaande dierproeven. Hoe belangrijk testen op proefdieren ook zijn, ze garanderen nog niets. Bij vroegere experimenten met coronavirussen op muizen bleken deze dieren immers veel minder vatbaar te zijn voor infecties met dit virus dan mensen. Ook Karen Maschke uit New York bevestigt dat dierproeven soms een slechte voorspelling zijn van de efficiëntie van een vaccin bij mensen. Men zal dus behoorlijk voorzichtig moeten zijn om de resultaten op proefdieren zo maar uit te breiden (te extrapolleren) naar mensen. Of beter nog: dierproeven afschaffen en betere controlemethodes ontwikkelen.

Ten derde: hoe lang zal het vaccin na toediening op proefpersonen geëvalueerd worden qua efficiëntie en veiligheid voor het algemeen zal worden toegepast?

Er is een periode nodig van drie jaar voor de laattijdige, chronische gevolgen van vaccinatie duidelijk worden, zoals gebleken is uit de samenhang tussen MS en hepatitis B-vaccinatie. Het is alvast niet de bedoeling die periode te respecteren voor een coronavaccin op de markt gebracht wordt. Het Covidvaccin vertoont technisch gezien zeer grote gelijkenisssen met gentherapie. Uit proeven hiermee bleek dat zeer ernstige complcaties (leukemie) pas duidelijk werden na 2 à 3 jaar. Hoe kan men dan de veiligheid van dit vaccin garanderen na luttele maanden opvolging?

Een essentiële voorwaarde voor de evaluatie van een vaccin is eveneens de vergelijking tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden, en tussen gevaccineerden en de ontvangers van een écht placebo (niet werkzaam vaccin). Dit gebeurt nu zelfs niet voor de klassieke vaccins, laat staan dat men zich daar moe aan gaat maken bij de ontwikkeling van een “urgentie”vaccin.

Ten vierde: nu reeds waarschuwen virologen dat elke griepvaccinatie aanleiding geeft tot een verschuiving in het biologisch evenwicht.

De bekende virussen waartegen gevaccineerd wordt moeten wijken maar worden stante pede vervangen door andere stammen die het gevormde biologisch vacuum opvullen. Het meeste kans maken dan nieuwe virussen waartegen niemand reeds immuniteit heeft kunnen ontwikkelen, met het risico op een nieuwe pandemie. Op die manier kan een vaccinatiecampagne het risico op een ernstige nieuwe epidemie groter maken dan het al is. Het risico is dus groot dat een covid-vaccinatiecampagne niet het einde betekent van de pandemie, maar het begin van een nieuwe golf.

Ten vijfde: riskeert men na coronavaccinatie meer risico te lopen op complicaties van de infectie dan zonder vaccinatie.

Reeds in 2005 werd vastgesteld dat gevaccineerde dieren ernstige complicaties deden na contact met het virus (a). Toen men in 2012 op proefdieren experimenteerde met vier verschillende SARS-CoV vaccins werd opnieuw vastgesteld dat ze na vaccinatie wel immuniteit ontwikkelden, maar na contact met het wildvirus veel zwaardere complicaties deden dan niet-gevaccineerde dieren. Ter hoogte van de longen deden zich bij deze dieren overgevoeligheidsreacties voor van het Th2-type (b). En laat dat nu net de belangrijkste doodsoorzaak zijn. Er trad een overreactie op die de complicaties uitlokte, zoals ontstekingen over het hele lichaam, longproblemen, en overlijden. Geheel onverwacht was die observatie niet, want in 1967 had men reeds hetzelfde vastgesteld na een experimenteel RSV-vaccin waarbij twee kinderen stierven (b), (c). Ook Deming (2006) had dezelfde problemen vastgesteld na een covidvaccin (e), evenals Lokugamage (2008) 

Ten zesde: hoe gerust mogen we zijn in de veiligheid van het vaccin wanneer toekomstige producenten van het vaccin vrijgesteld worden van juridische aansprakelijkheid voor hun product?

Dit gebeurde in de VS reeds op 4 februari, toen er in het land nog slechts 11 bevestigde infecties met covid bekend waren. Het feit dat het vaccin tegen een vorig coronavirus (SARS) nooit echt van de grond kwam is alvast niet echt geruststellend.

Ten zevende: wetenschappers stellen dat een Covid-19 infectie weinig immuniteit oplevert voor wie die infectie heeft doorgemaakt. Als dat klopt, waarom zou een vaccin dat dan wel doen?

Sowieso is het geringe vermogen van het virus om immuniteit op te wekken een zware struikelsteen bij de ontwikkeling van een vaccin. Een struikelsteen die men probeert te omzeilen door aan het vaccin stoffen toe te voegen die de immuunreactie versterken (adjuvantia). Maar wat daarvan de desastreuze gevolgen zijn is intussen ook genoegzaam bekend (zie boekje “Vaccinaties en het immuunsysteem van dr. Gaublomme). Het gaat zelfs zo ver dat twee concurrenten, Sanofi en GSK, samenwerken op dit vlak. Sanofi wil het adjuvans van GSK gebruiken voor zijn coronavaccin.

Ten achtste: de gelijkenissen tussen het toenmalige SARS-virus en Covid-19 zijn overigens treffend.

Beide zijn coronavirussen, beide ontstonden in China, in een dichtbevolkte en zwaar gepollueerde omgeving, beide teisteren hoofdzakelijk de longen, beide treffen vooral oudere personen. Niets nieuws onder de zon? In het decembernummer van ’t Prikje 2003 schreven we over het SARS-vaccin:

“Er is echter één klein probleempje met SARS-vaccins: ze kunnen de ziekte net zo goed erger maken als bestrijden! Coronavirussen, waartoe men het SARS-virus rekent, kunnen zich in de macrofagen (witte bloedcellen die de virussen, gemerkt door antistoffen, als het ware opeten) vermenigvuldigen. Daardoor wordt het virus dan verspreid in plaats van opgeruimd, en verergert de infectie zienderogen. Men noemt dit fenomeen 'antilichaam gemedieerde stimulatie'.

Als dit gold voor het SARS-vaccin dan geldt het ook voor het Covid-19 vaccin. Of erger. Nog voor de invoering van het vaccin bleek uit de testfase hoe gevaarlijk het vaccin wel is.

Het vaccin van Astra-Zenica bijvoorbeeld veroorzaakte meerdere zeer ernstige neurologische problemen.

• Een eerste slachtoffer ontwikkelde MS, maar dat probleem werd door de firma al helemaal in de doofpot gestopt.
• Een tweede slachtoffer, een vrouw, kreeg kort na de vaccinatie te maken met een dwarslesie van het ruggenmerg wat aanleiding gaf tot het tijdelijk stopzetten van de testen. Uiteraard kwam de firma aanzetten met de geruststellende boodschap dat dit niet het gevolg was van de vaccinatie.

Voorbarige plannen

Hoe voorbarig de plannen van vaccinproducenten wel kunnen zijn illustreert de Pharmagigant Johnson & Johnson, grote baas van Janssen farmaceutica. In een interview met Verywell Health in april dit jaar vertelt dr. Nettles van J&J dat de firma in januari 2020 begon met het produceren en testen van een Covid-19 vaccin. Op 30 maart, twee maanden later, kondigt de woordvoerder aan dat de firma reeds begonnen is met de productie van haar vaccin, dat in september dit jaar de fase-1 proeven zullen starten, en dat tegen het eerste trimester van 2021 reeds een voorraad van het vaccin zal beschikbaar zijn voor gebruik! Tegen eind 2020 wil J&J reeds 600.000 dosissen van het vaccin klaar hebben liggen! Ontwikkeling, testen en productie, alles op amper een jaar tijd! Hallelujah! Nettles gaat verder: “Wat ik bedoel wanneer ik zeg dat we produceren ‘op risico van…’ is dat we niet wachten op de resultaten van de fase 1 klinische studies om aan te tonen dat het vaccin werkt voor we beginnen met de productie ervan op grote schaal”. Voor alle duidelijkheid: fase 1 is slechts het begin van het echte onderzoek, op een zeer beperkt aantal personen. Normaal kan een vaccin pas goedgekeurd worden wanneer in fase 2 en 3 dit aantal proefpersonen is uitgebreid tot vele duizenden, en wanneer in al die fases zowel de efficiëntie als de veiligheid van het vaccin over een langere periode zijn bewezen. Dit hele verloop neemt minimum vijf jaar in beslag, meestal langer. Niets daarvan bij het Covid-19 vaccin! J&J maakt gewoon gebruik van een oud vaccin op basis van een adenovirus, stopt er een stuk genetisch materiaal van covid-19 in (AdVac technologie), en klaar is kees. Simpel, toch?

Gezien er geen enkel bewijs is van hoe lang een Covid-19 vaccin zal werken, verwacht men dat het jaarlijks zal moeten herhaald worden, net als het griepvaccin. Zeker als men tegen dan met een 'nieuw en beter' vaccin op de proppen komt. 7 miljard vaccins per jaar: mooi vooruitzicht, toch? Maar J&J bevindt zich in goed gezelschap om dit te realiseren. Volgens Nettles hebben ze een ‘partnership’ aangegaan met BARDA, de ‘Biomedical Advanced Research and Development Authority’ een onderdeel van de Amerikaanse overheid die het land moet beschermen tegen pandemieën, bioterrorisme of een aanval met kernwapens. Samen hebben ze reeds een miljard dollar geïnvesteerd in de productie van een Covid-19 vaccin. Een investering van een orde van grootte dat zo goed als uitsluit dat het vaccin ooit in de prullenmand terecht komt. Bovendien is J&J ook nog betrokken bij de ontwikkeling van medicijnen tegen de aandoening. En sleutelen ze nog aan een paar andere versies voor een Covid-19 vaccin. Succes verzekerd!

Moderna, de chouchou van Bill Gates, gaat er nog harder tegenaan. Terwijl het genoom van het SARS-CoV-2 virus pas op 7 januari ontrafeld werd door de Chinezen, had de firma minder dan een week later reeds een kandidaat molecule klaar voor een vaccin. Op 24 februari werden reeds een aantal stalen verstuurd naar Bethesda voor de start van de eerste klinische testen! Begin maart werden begonnen met de recrutering van de eerste 45 testpersonen. De planning was twee (!) dosissen van het vaccin toe te dienen met een maand tussentijd. De kandidaten ontvangen ieder 1.100 $ voor hun gewaardeerde medewerking. Het document voor ‘geïnformeerde toestemming’ dat de kandidaten moeten ondertekenen, en dat de risico’s beschrijft dat ze eventueel kunnen lopen tijdens het experiment, werd door Moderna niet vrijgegeven.

Eric Snijder, moleculair viroloog aan het Leiden University Medical Center vindt het 'nuttig' om een vaccin reeds uit te testen op kwetsbare patiënten of zorgverleners nog voor de onderzoeksfase is afgerond. Plots blijken alle morele en deontologische grenzen onbestaande wegens de ‘hoogdringendheid’ van de ontwikkeling van het vaccin.

Nog meer vragen en onzekerheden

Wanneer moet men vaccineren? Het vaccin heeft geen zin wanneer een nieuwe epidemie niet hoofdzakelijk veroorzaakt wordt door dit coronavirus. Maar als dat wel zo is, dan komt de vaccinatie te laat, op het moment dat de epidemie reeds de wereld overspoelt. Toch nog vaccineren te midden van een epidemie is zinloos en gevaarlijk. Reeds besmette personen toch nog vaccineren leidt tot incubatie-vaccinaties, met alle nadelige gevolgen van dien, waaronder ernstiger nevenwerkingen dan bij niet-geïnfecteerden.

Problemen bij invoering van een coronavaccin

De simplistische redenering van ‘gevaccineerd = veilig en beschermd’ zal nog maar eens de basis zijn voor de overheid om het coronavaccin warm aan te bevelen, zo niet te verplichten. Echter, diezelfde overheid moet zich van twee dingen bewust zijn:

1. Wie de ziekte reeds doorgemaakt heeft en genezen is, is immuun, wat de virologen ook beweren. Wanneer die het tegendeel beweren is er niets mis met de immuniteit, maar met hun test. Genezen patiënten toch nog vaccineren is onverantwoord om drie redenen:
   a) het nutteloos laten lopen van het risico op nevenwerkingen dat elk vaccin so wie so heeft;
   b) het risico op hyperimmunisatie wat tot bijkomende complicaties leidt. Dat beseft de overheid, en daar speelt ze nu reeds op in door twijfels te zaaien over de duur van de bescherming na doormaken van de ziekte;
   c) de kostprijs van deze nutteloze vaccinatie.
2. Iemand die reeds / nog besmet is met het virus mag in geen geval worden ingeënt wegens de risico’s van een incubatievaccinatie.
   

Bijgevolg mogen uitsluitend mensen worden ingeënt die vooraf twee testen hebben ondergaan: een bloedname om antistoffen tegen het virus op te sporen, en een test van de slijmvliezen om de aanwezigheid van het virus uit te sluiten. Enkel wie negatief test op beide testen komt logischerwijze in aanmerking voor vaccinatie. Maar je kan er donder op zeggen dat de overheid dit een overbodige luxe zal noemen. De wetenschappelijke logica verdwijnt als sneeuw voor de zon in het licht van de politieke logica, 'gezien de hoogdringendheid'. Overigens: waar gaat de overheid het geld halen voor al die testen, nu ze haar hand reeds overspeeld heeft met alle kosten van de coronacrisis?

Het kostenplaatje

Je kan er niet omheen dat het coronavaccin een nooit geziene financiële aderlating is op wereldvlak. De ontwikkeling, productie, verspreiding, toediening en opvolging van het vaccin kost vele miljarden. 

Slechts enkele cijfers als voorbeeld:

• CureVac, een Duitse firma, ontving van de EU reeds 80 miljoen voor een nieuwe fabriek; de firma rekent ook nog op 500 à 600 miljoen euro extra voor de nodige klinische proeven.

• Johnson en Johnson (VS) ontvangt miljarden dollars van de Amerikaanse overheid via het agentschap BARDA (zie boven).
• Tijdens de virtuele Coronavirus Global Response sessie wist Ursula von der Leyen, voorzitster van de EU-commissie, in geen tijd 7,4 miljard euro bijeen te sprokkelen voor het vaccinatieproject. De EU zelf deed 1 miljard euro in het zakje, Noorwegen nog eens 1 miljard euro, Duitsland 500 miljoen euro, Italië 140 miljoen euro, België 27 miljoen euro, Frankrijk schonk 500 miljoen euro, dat terwijl in dat land op hetzelfde moment bekend werd dat één op de vijf horecazaken overkop gingen. Maar ja, first things first … Zelfs Madonna schonk 1 miljoen aan het project. Belastingaftrekbaar?!